Menu
under construction
under construction
under construction
under construction

THE STRINGPOINT GROUP

’Het liefst zou ik je midden in deze lift nemen, zegt hij’

Dinsdag

Ik heb net Ella naar de crèche gebracht als mijn telefoon gaat. Jamie. Ik werp een snelle blik in de spiegel en kijk tevreden naar de oorbellen die ik dit weekend van Josien heb gejat. Ze staan alsof ze voor me gemaakt zijn. „Ik ben vandaag vrij”, zegt Jamie. „En ik heb je al veel te lang niet gezien. Zullen we iets leuks gaan doen?”

Onder ’iets leuks doen’ verstaat Jamie: seks. Ik wil eigenlijk niet meer met hem naar bed, want dat voelt alsof ik Mark ontrouw ben. Mijn vriendin Fleur vindt dat onzin. „Zolang Mark in één bed met zijn vrouw slaapt, kun jij doen wat je wilt”, zegt ze regelmatig. Toch stel ik Jamie veiligheidshalve voor iets buitenshuis te ondernemen.

„Prima”, zegt hij. „Rondje hardlopen? Over een uurtje in het Vondelpark?” Schoorvoetend zeg ik ja. Ik heb al maanden niets meer aan sport gedaan. Sinds de sportscholen dicht zijn eigenlijk. Ik vrees dat ik de conditie heb van een natte krant. Maar ik laat me natuurlijk niet kennen; ik doe alles om mijn cliënt tevreden te houden.

Ik trek mijn sportkleding aan, doe mijn haar in een staart en stap op mijn fiets. Het miezert. Waarom heb ik hier ja tegen gezegd? Jamie staat al op me te wachten. Hij ziet er superlekker uit in zijn strakke joggingbroek en zijn getrimde baardje. Hij begint in een rustig tempo te joggen. Na 5 minuten heb ik al het gevoel dat mijn longen branden. Mijn ogen tranen, ik zweet en hijg en het kost me moeite om hem bij te houden. Bovendien gaat het steeds harder regenen.

Overal staan groepjes mensen met elkaar te fitnessen en wordt er gefietst, gejogd en gerolschaatst. Er zijn veel vrouwen die naar Jamie kijken, ik ben benieuwd of ze hem herkennen. Hij geniet van al die aandacht, terwijl ik alleen nog maar kan kreunen en steunen en hopen dat ik niet flauwval. En dan wordt het bijna zwart voor mijn ogen en begin ik te wankelen. Mijn hemel! Kan ik niet eens meer vijf minuten rennen?

Jamie stopt en kijkt bezorgd. „Sorry Laura, ik dacht dat je een betere conditie had”, zegt hij. „Je deed toch aan vechtsport?” Dat klopt, ooit zat ik op karate. Maar dat was ver voor de geboorte van Ella. „Kom”, zegt ie. „We stoppen ermee en gaan naar mijn huis.” Gehoorzaam wandel ik met hem mee naar zijn auto en binnen een kwartier arriveren we bij zijn appartement.

We stappen in de lift en Jamie kijkt begerig naar me. „Het liefst zou ik je midden in deze lift nemen”, zegt hij. „Jij helemaal naakt en ik achter je, terwijl je lichaam door alle spiegels wordt weerkaatst. Helaas hangen hier camera’s.” Hij trekt het elastiekje uit mijn haar, laat zijn handen over mijn borsten glijden en kust me in mijn nek. Blijkbaar mogen anderen dat wel zien.

Zodra we in zijn appartement zijn, begint hij aan mijn natte kleding te sjorren. Pijlsnel ben ik naakt. Hij kijkt verlekkerd naar me en begint dan zijn eigen kleren uit te trekken. „Ga maar tegen die muur staan, kreunt hij. „Vind je dat goed?” Ik knik, plaats mijn handen tegen de muur en doe mijn benen wijd. Jamie komt achter me staan en ik begrijp nu wat hij daarnet bedoelde met ’nemen’. Ik voel me volledig aan hem overgeleverd en ik heb het nog warmer dan tijdens het hardlopen.

Als we tien minuten later samen uit staan te hijgen onder de douche, voel ik me toch een beetje ongemakkelijk en wil ik zo snel mogelijk weg. Ik heb Mark beloofd dat ik hem niet meer met andere mannen zou bedriegen en nu doe ik het toch. Met als smoes dat ik mijn dochter moet halen, vlucht ik min of meer het appartement uit. Ik moet een manier bedenken om de relatie tussen mij en Jamie wat zakelijker te maken.

Vrijdag

Weekend. Met een ontzettend slecht humeur fiets ik naar het huis van Linda om Ella op te halen. Mark zou gisteren bij me langskomen, maar belde af omdat Josien naar een of andere coronawappie bijeenkomst moest en hij op de kinderen moest passen. Daardoor zat ik de hele avond alleen. Ik zal blij zijn als er versoepelingen komen al las ik dat de coronamaatregelen worden gehandhaafd als te weinig mensen zich laten vaccineren. Met dank aan mensen als Josien. Wat haat ik haar toch.

Linda doet een beetje zenuwachtig. Ze vraagt of ik een kopje thee wil. Als ik zeg dat ik meer zin in wijn heb, antwoordt ze dat ze niet drinkt en daarom geen wijn in huis heeft. „Bovendien vind ik het een slecht voorbeeld voor Ella”, zegt ze. „Je moet geen alcohol drinken waar kinderen bij zijn.” Ik proest het bijna uit. Het kind is één!

„Ik wilde het met je hebben over de zomervakantie”, zegt ze. „Mijn vader en ik willen Ella graag twee weken meenemen. Niet te ver hoor, ik denk aan een huisje op de Veluwe of op Texel. Vind je dat goed?” Ze doet echt opgefokt. Wat is er met haar aan de hand? Mijn eerste reactie is om heel hard nee te roepen, want ik wil eigenlijk niet dat Ella twee weken met die enge mensen is. Aan de andere kant kan ik dan misschien in die periode met Mark op vakantie.

Ik frummel aan mijn oorbel. „Ik weet het nog niet”, zeg ik eerlijk. „Mag ik erover nadenken?” Ik zie Linda weer nerveus naar me kijken en dan naar Ella. Hm. Haar gedrag bevalt me helemaal niet.

Linda volgt mijn blik. Ik pak Ella op die over de grond kruipt. En dan zie ik het. In haar beide babyoren glinsteren gouden knopjes. Dit is volkomen nieuw voor mij. „Leuk hè?” Linda’s stem klinkt schril. Jij hebt nieuwe oorbellen en Ella ook. Ik heb vandaag gaatjes bij haar laten prikken. Ze was zo stoer: ze heeft bijna niet gehuild. Hé. Je bent er toch wel blij mee?!”

© The Stringpoint Group

 

bron: de Telegraaf

Abonneer je op onze nieuwsbrief

Abonneer

Account aanmaken

Door een account aan te maken in deze winkel kunt u het betalingsproces sneller doorlopen, meerdere adressen opslaan, bestellingen bekijken en volgen en meer.

Registreren

Recent toegevoegd

U heeft geen artikelen in uw winkelwagen

Totaal incl. btw:€0,00