THE STRINGPOINT GROUP

’Met een harde grom duwt hij mijn slipje opzij’

Donderdag

Ik weet hoe snel ik me moet aankleden. Dat Luca zei dat ik het geld mocht houden voor de ’bewezen diensten’ laat een vieze smaak bij me achter. „Hé, niet boos zijn”, zegt hij, terwijl hij zijn armen om me heen slaat. „Ik wilde je niet beledigen, maar ik mag het toch wel een beetje gek vinden dat je gewoon 500 euro uit mijn portemonnee haalt? Als je geld nodig hebt, kun je daar toch gewoon om vragen?” Ik ruk me los, sta op, verlaat de kamer en sla de deur met een klap dicht. Tot nooit meer ziens, Luca!

Vrijdag

De dag van het grote bedrijfsfeest van Mark dat wij organiseren. Althans, dat Pauline en Chris organiseren en waarbij ik niks meer mag doen dan de gasten ontvangen. Ik bel Mark in de auto met de vraag wat ik aan zal trekken. „Ik ben dus de officiële gastvrouw”, dik ik mijn rol een beetje aan. „Naaldhakken zijn geen optie.” Mark lacht en zegt dat hij een paar knielaarzen onder een kort jurkje ook supersexy vindt. Dan vraagt hij hoe laat ik bij de feestlocatie ben.

„Om 11 uur beginnen we met opbouwen en dan hebben we tussen 16 en 18 uur tijd om ons op te frissen en even wat te eten voordat om 19 uur de gasten komen”, antwoord ik gehoorzaam. Komt je vrouw eigenlijk ook naar het feest?” ik heb echt helemaal geen behoefte om Josien te zien. Maar hij ontkent gelukkig en zegt dat het feest alleen voor het personeel is en partners niet zijn uitgenodigd. Hij stelt voor dat hij ik hem om 5 uur rondleid en dat hij wel wat broodjes meeneemt.

Als ik bij de feestzaal aankom, is Pauline al aanwijzingen aan het geven naar het team dat de zaal versiert. Het thema is zilver en ik moet zeggen dat het er na een paar uur helemaal geweldig uitziet. Pauline en Chris gaan inderdaad om 4 uur weg, maar er zijn nog steeds allerlei mensen aan het werk, bovendien is de band nog hard aan het oefenen. Dus als Mark arriveert, heb ik hem nog steeds niet voor mezelf. „Het er mooi uit hè”, zeg ik als ik hem rondleid, alsof ik daar enig aandeel in heb gehad. „Je kunt boven je jas wel even ophangen, daar is een soort personeelsruimte.”

„Jammer dat we niet alleen zijn”, zegt ook hij. „Ik heb zin in je. Aan de andere kant wil ik het ook wel weer eens in het openbaar met je doen. Hij trekt me de gang op en trekt me een werkkamer in waar een bureau en een kast staan. Hij duwt me tegen een muur en zijn hand glijdt tussen mijn benen. „Prima plek voor een vluggertje.” Hij stroopt mijn jurkje omhoog en ik doe mijn laarzen uit. En op het moment dat hij zijn broek open knoopt, hoor ik voetstappen op de gang. Gelukkig, ze sterven weer weg.

Met een harde grom duwt hij mijn slipje opzij en dringt bij me binnen. Het idee dat we betrapt kunnen worden, voelt opwindend en verboden tegelijk. Ik merk dat Mark hetzelfde ervaart. Hij is keihard en binnen een paar stoten bereikt hij zijn orgasme, terwijl hij me wild streelt. Ik duw tegen hem aan en gil het uit van genot. Daarna kleden we ons weer aan, eten ons broodje op en lopen weer naar beneden alsof er niets is gebeurd.

Binnen een paar uur is het feest in volle gang, al krijg ik er weinig van mee omdat ik samen met de stagiaire bij de ingang de gastenlijst mag bemannen. Ik heb het inmiddels ijskoud in mijn jurkje en mijn voeten voelen aan als ijsklompjes. Mark laat zich niet zien. Als ik tussendoor naar de wc ga en heel even een rondje loop door de feestruimte, zie ik hem gezellig met Pauline praten, die haar hand op zijn arm heeft gelegd. Zou ze dat doen om mij te stangen?

Gelukkig lopen er wel voortdurend mensen met dienbladen langs en ik realiseer me dat ik meer drink dan goed voor me is. Als mijn baas Chris tegen tienen eens langsloopt om te vragen hoe het gaat, heb ik zin om tegen hem te snauwen, zeker als hij even vluchtig langs mijn billen strijkt. „Nog een uurtje en dan mag je het feestgedruis in”, zegt hij. „Dan zullen er geen nieuwe gasten meer komen.”

Het laatste uur kruipt om. Ik heb inmiddels al zes glazen wijn op, als een van de serveersters vraagt of ik zin heb in een cocktail. We hebben „Pisco Sour, een nieuwe trend uit Peru”, vertelt ze. „Maar pas op: het smaakt als een snoepje, alleen zit er flink wat alcohol in.” Ik drink het glas dat ze me aanreikt leeg. En dan loop ik, licht wankelend op mijn benen, de zaal in.

Het feest loopt duidelijk op zijn einde en ik heb er bijna niets van meegekregen. Chris staat met Mark en Pauline te praten en wenkt mij. Hij zegt. „Laten we het glas heffen op deze succesvolle avond. Ik wil vooral Pauline in het zonnetje zetten. Dankzij haar inzet is het feest meer dan geslaagd!” Pauline kijkt stralend en legt haar hand weer bezitterig op de arm van Mark. Zou ze Mark leuk vinden? Of erger nog: hij haar?

Dan ben ik er klaar mee. „Sorry hoor”, zeg ik. „Zonder mij was dit feest er nooit geweest. Mark heeft aan míj gevraagd om dit te organiseren en nu strijkt zíj met de eer. Ik vind het niet eerlijk.” Ik ga steeds harder praten en de mensen om ons heen kijken naar ons. „Ik word als voetveeg door jullie behandeld”, schreeuw ik. „Ik heb er schoon genoeg van. Ik háát jullie, allebei!”

Pauline grijnst. Mark kijkt geschokt. Chris schraapt zijn keel. „Dat is dan geheel wederzijds”, zegt hij. „Ik heb ook schoon genoeg van jou. Dus je bent ontslagen. Nu. Op staande voet!”

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf