THE STRINGPOINT GROUP

’Doe die kleren uit, commandeert hij’

Zaterdag

Verstijfd van schrik zitten Chris en ik op de bank. Wie komt daar binnen? Zijn z’n ouders eerder terug van vakantie? Maar het is de kat, die spinnend tussen ons in springt. Ik zucht van opluchting. We gaan weer zoenen, maar de spanning tussen ons is weg. Ik kijk op de klok. Het is 11 uur. Ik ga gewoon lekker naar huis, in mijn eigen bed slapen. Hier doe ik vrees ik geen oog dicht.

Donderdag

Pauline draagt met een plechtig gezicht haar werk aan me over. Alsof dat zo enorm veel voorstelt; in de pr-wereld is het in de zomer hartstikke rustig. Bijna niemand organiseert events in deze tijd. Aan de andere kant is het wel leuk dat Chris en ik de komende drie weken veel samen zullen zijn. Hoewel het me nog steeds ergert dat alles zo stiekem moet. Niet alleen mogen de collega’s niet weten dat we het met elkaar doen, de rest van de wereld ook niet.

Maar goed, gelukkig is Mark er nog. Bij hem weet ik wat ik kan verwachten. Seks, aandacht en verder geen verplichtingen. En hij komt vanavond naar me toe. De laatste keer voor hij op vakantie gaat. Bah. Iedereen gaat weg, behalve ik. Zelfs mijn dochter Ella moet ik drie weken missen, omdat ze met Linda naar Texel gaat. Als een gek ruim ik mijn huisje op. Het is bloedheet, dus ik draag alleen een strak topje en een korte broek. Ik moet me toch uitkleden.

En zo gaat het. Mark is duidelijk in een dominante bui. „Doe die kleren uit. Ga dan op handen en knieën zitten met je kont omhoog”, commandeert hij. Met een snelle beweging trekt hij zijn stropdas los en bindt mijn polsen vast. Even later is ook hij naakt. Hij kust de binnenkant van mijn dijen tot ik helemaal klaar voor hem ben. Dan trekt hij me aan mijn haar omhoog. Hij neemt me hard en snel. Heerlijk vind ik dat af en toe.

Als we allebei helemaal voldaan zijn, drinken we nog een glaasje wijn op de bank. Ik zeg dat ik hem zal missen, de komende drie weken. „Ik jou ook”, zegt Mark. „Maar waarom kom je niet naar me toe? De camping ligt ik de buurt van Bordeaux. Een uurtje of 10 rijden. En hij is heel groot. We kunnen toch zorgen dat Josien en jij elkaar niet zien?” Ik zwijg. Dat wil ik ook. Maar hoe moet ik dat doen met mijn werk?

Mijn telefoon gaat. Het is mijn zus Frederique. Ik druk haar weg, maar ze belt meteen weer. Dan neem ik toch maar op, misschien is het iets dringends. „Maarten en ik maken alleen maar ruzie”, snikt ze. „Ik kan niet leven met zijn bedrog. Nu wil Maarten zonder mij naar de VS. Maar hij neemt de kinderen wel mee. Dan zit ik drie weken alleen. Kunnen wij niet samen weg?”

Ze schreeuwt zo hard dat Mark haar letterlijk kan verstaan. Hij steekt zijn duim op. Dan pakt hij een papiertje waar hij iets op schrijft. Huh? Hij stelt voor dat ik met mijn zus naar Frankrijk kom. Dat kan helemaal niet. Maar toch zeg ik tegen Frederique dat ik een idee heb. „Ik hoorde iets over een leuke camping in Frankrijk. Daar zouden we misschien een huisje kunnen huren?”

Vrijdag

Frederique was gisteren meteen wild enthousiast. Ze vroeg naar de naam van de camping en stelde voor dat we Ella en mijn moeder ook mee zouden nemen. Toen ik tegenwierp dat ik al met Linda had afgesproken dat die met Ella naar Texel zou gaan, werd ze een beetje boos. „Ella is jóuw kind, Laura. Het is heel aardig dat je een bezoekregeling hebt getroffen, maar Linda is niks van jullie. Ze doet net alsof het haar dochter is.”

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf