Maandag
„Kijk dan”, gilt Fleur en gooit mijn telefoon naar me toe. „Is dat Mark niet?” Ik schrik, want ze heeft gelijk. Mark staart me vanaf het scherm aan. Ik ken de foto, hij is al een paar jaar oud. Hij ziet er goed uit. Maar wat doet hij op Tinder? Gaat het zo slecht tussen Josien en hem? En – wat ik natuurlijk echt wil weten – waarom heeft hij mij niet gewoon gebeld?
Ik kan het natuurlijk niet laten om hem naar rechts te swipen en even later hebben we een match. ’Hé,’ zegt hij. ’Ik bel je morgen, goed?’ Ik antwoord niet. Maar even afwachten of hij dat ook echt gaat doen. Om Fleur af te leiden, begin ik over het feit dat ik mijn eigen bedrijf maar niet van de grond krijg en of zij denkt dat ik door moet zetten of dat ik maar weer moet gaan solliciteren.
„Volgens mij weet ik iets”, zegt Fleur. „Ik hoorde dat ze bij een PR-bureau in Utrecht nog een consultant zoeken. Het gaat om een zwangerschapsverlof, dus voor een maand of vijf. Is dat iets voor jou?” Als ik tegenwerp dat ik geen enkele ervaring heb, schudt ze haar hoofd. „Jij probeert artiesten weg te zetten. Dat is toch ook een vorm van PR? Wacht, ik geef je het telefoonnummer van mijn contactpersoon.”
Dinsdag
Na even aarzelen bel ik toch maar naar Pauline, de contactpersoon van het PR-bureau dat Fleur me aanraadde. Ze klinkt heel enthousiast en stelt voor om een videocall met haar en een collega in te plannen. Na het gesprek voel ik me beter dan ik me sinds tijden heb gevoeld. Een nieuwe klus zou me veel lucht geven en misschien kan ik dan ook beginnen met mijn zwager terug te betalen.
Als ik ’s middags door de supermarkt loop, belt Mark. Onwillekeurig schrik ik, maar ik neem toch op. „Schoonheid”, zegt hij. „Ik heb je gemist.” Ik weet niet goed wat ik moet antwoorden. Eigenlijk ben ik woedend over het feit dat hij zo lang niks van zich heeft laten horen en nog bozer over het feit dat hij op Tinder zit. Maar ja, ik kan hem moeilijk midden in de Jumbo gaan afsnauwen.
Hij vraagt hoe het met me gaat, maar wacht nauwelijks op antwoord. „Ik wil je zien”, zegt hij. „Wanneer spreken we af? Donderdag? Zal ik naar je toe komen?” Het is ontzettend vervelend dat de horeca nog niet open is, want het liefst had ik in een openbare gelegenheid met hem afgesproken. Bij mij thuis wekt alleen maar verwachtingen op die ik niet waar wil maken.
„Dat lijkt me geen goed idee”, antwoord ik dan ook koel. „Laten we maar een stukje gaan wandelen.” Mark werpt tegen dat er donderdag veel regen wordt verwacht en dat het hem leuker lijkt als ik naar zijn kantoor kom. Schoorvoetend ga ik akkoord. Op zijn kantoor hebben we ook dingen gedaan die zijn vrouw helemaal niet leuk zou vinden.
Donderdag
Het gesprek met Pauline en haar collega Sanne loopt boven verwachting goed en ze willen me graag hebben. We hebben afgesproken dat ik dinsdag, donderdag en vrijdag op kantoor werk, maandag thuis en woensdag vrij. Dan kan ik ook nog mijn enige cliënt – een schrijfster van zelfhulpboeken behouden en hoeft Ella maar twee dagen per week naar het kinderdagverblijf. Dinsdag is mijn eerste dag, zodat mijn voorgangster me nog even in kan werken.
Om klokslag 6 uur sta ik voor het kantoor van Mark. Op de parkeerplaats staat alleen zijn auto. Mijn hart bonkt. Ik denk aan die leuke Chris die ik met oud en nieuw heb ontmoet. Hij oordeelde keihard over mijn relatie met Mark. Ik denk aan Josien en aan hun dochters. Aan mezelf en mijn toekomstdromen om een stabiele relatie op te bouwen met een leuke man. Misschien nog een kindje. En ik besluit: dit is de laatste keer dat ik Mark zie.
Ik app dat ik er ben en even later doet hij de deur open. Al mijn voornemens om afstand te houden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Mijn blik glijdt over de contouren van zijn gezicht, zijn donkere krullen en staalblauwe ogen. Ik staar naar zijn strakke kaaklijn, zijn rechte neus en tot slot zijn mooie mond met heerlijke volle lippen. Pfff. Het liefst zou ik mijn armen om zijn nek slaan en die mond net zo lang kussen tot we allebei buiten adem zijn.
Even later zijn we op zijn kamer. Ik kijk naar hem en hij naar mij. Tegelijkertijd doen we allebei een stap naar voren en hij trekt mij stevig tegen zich aan. En dan klampen we ons als twee drenkelingen aan elkaar vast. Onze tongen draaien likkend over elkaar. Ik trek zijn stropdas los, hij sjort aan mijn panty. Ik schop mijn pumps uit en ontdoe mij van mijn slipje. Ik ga op zijn bureau zitten en spreid mijn benen zodat hij ertussen kan staan.
„Ik wil in je zijn”, gromt Mark. „Ik heb je zo ontzettend gemist.” Hij streelt me net zolang tussen mijn benen tot ik het uitgil van genot. „Mag dat?” Ik knik en even later is hij op me en dan diep in me. Hij vult me tot ik niet meer kan. Ik bijt in zijn schouder en snik. „Ik houd van je, Laura”, kreunt hij als hij zijn hoogtepunt bereikt. „Ik houd echt superveel van je.”
„En nu?” Ik kijk naar hem als we tien minuten later verstrengeld naast elkaar op de bank zitten. „Wat gaat er nu gebeuren?” En dan kijk ik naar Mark en weet eigenlijk niet of ik wil horen wat hij gaat zeggen.
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf