THE STRINGPOINT GROUP

Laura heeft telefoonseks op het terras: ’Doe je slipje uit’

Donderdag

Ik word wakker met een blij gevoel. Overmorgen zit de vakantie er eindelijk op. En hoewel het natuurlijk fijn is dat het hier op de Canarische Eilanden wél zomert, snak ik ernaar om weer naar huis te gaan. Na twee weken zie ik eindelijk mijn dochter weer, ben ik van het gezeur van Jamies moeder af en kunnen Mark en ik kijken of en hoe we onze relatie kunnen voortzetten.

En terwijl ik dagdroom over een leven met Mark, waarbij hij eindelijk gaat scheiden, wij gaan samenwonen of zelfs trouwen en misschien samen nog wel een kindje krijgen, word ik opgeschrikt door gekuch van Jamie. „Ik voel me niet lekker,” zegt hij. „Shit. Straks heb ik nog corona. Dan kan ik niet naar huis. En ik moet maandag weer draaien.”

„Corona!?” Ik begin te schreeuwen. „Hoezo?! Je was toch ingeënt?” Jamie kijkt beschaamd en zegt dat hij nog maar één vaccinatie heeft gehad. Hij heeft op de heenweg een PCR-test gedaan en was dat vandaag ook van plan. „Ik begrijp niet hoe je zo onverantwoord bezig kunt zijn,” schreeuw ik verder. „Je neemt notabene onze moeders in een risicoleeftijd mee op vakantie. En wat nu als je corona hebt? Dan kun je niet eens naar huis!”

Ik tril van woede. Wat nu als ik ook positief test? Dat kan wel weken duren! Moet ik dan al die tijd in Spanje blijven zonder Ella te zien? En mijn werk dan? Ik schiet een strandjurkje en een paar gympen aan en ga op zoek naar de dichtstbijzijnde apotheek waar ik vier sneltesten en een thermometer koop. Tot mijn opluchting zie ik dat je naast de apotheek een PCR-test kunt laten doen.

Jamie ligt nog steeds in bed. „Ik voel me echt niet goed,” kreunt hij. „Mijn hoofd en keel doen zeer en ik heb overal spierpijn. Kun je een ontbijtje voor me halen?” Ik smijt de thermometer en de sneltest naar zijn hoofd en verlaat de kamer. Ik tref onze moeders in de ontbijtzaal en leg hen de situatie uit. Ik gooi wat broodjes op een dienblad, zet dat voor onze kamerdeur en doe een test op de kamer van mijn moeder. Negatief. Gelukkig.

Jamie belt. De sneltest is positief, hij heeft koorts en hij vraagt me of hem wil vergezellen om de PCR-test te laten doen. Dat weiger ik en ik zeg dat het me beter lijkt dat ik bij hem uit de buurt blijf. Gelukkig zijn onze moeders het volledig met me eens; ook zij willen zaterdag naar huis en hebben geen zin in corona. Ik hoop maar dat hij niemand van ons heeft besmet.

Ik zeg tegen de moeders dat ik een stuk ga wandelen. Ik moet mijn gedachten even op een rijtje zetten. Ik loop in een flink tempo door het kleine stadje, tot ik een heel aantrekkelijk terras zie. Ik heb nog niks gegeten, dus ik bestel een kop koffie en een stuk taart. En dan kan ik het toch niet laten om een appje naar Mark te sturen. ‘Ik heb zin in je’.

‘Ik heb zin in jou, Laura,’ appt hij terug. ‘Wat ben je aan het doen?’ Ik antwoord naar waarheid dat ik op een terras zit. ‘Wacht vijf minuten,’ appt hij en dat doe ik braaf. Wat zou er gebeuren? Mijn hart slaat over als hij belt. Ik heb hem zo lang niet gesproken, heerlijk om zijn stem te horen. „Wat dacht je van telefoonseks,” zegt hij. “Telefoonseks op het terras.”

Ik kijk om me heen. Het is niet druk. Toch ga ik voor de zekerheid aan een tafeltje in een hoekje zitten. Er hangt een kleedje overheen. „Doe je slipje uit,” zegt Mark. “En doe maar net alsof ik naast je zit. Mijn hand glijdt omhoog langs je rechterbeen. Steeds verder en verder.” Ik kijk om me heen. Niemand kijkt naar me. Een stel is druk met elkaar in gesprek en een oudere man leest de krant. Ik trek snel mijn slipje uit en stop het in mijn tas.

„Doe je benen wijd en je ogen dicht,” fluistert Mark. Braaf doe ik wat hij zegt. Het windt me ontzettend op. „Streel jezelf,” commandeert hij. „Fantaseer maar dat het mijn vingers zijn die je voelt.” Ik zucht ervan. En dan vergeet ik de hele wereld om me heen en kom ik klaar. Ik moet op mijn lip bijten om het niet uit te schreeuwen. Ik doe mijn ogen weer open. Lekker was dit. En volgens mij heeft niemand iets gemerkt.

Vrijdag

Ik heb Jamie zoveel mogelijk ontweken en in de kamer van mijn moeder geslapen als hij me belt als ik bij het zwembad lig. Het blijkt dat de PCR-test ook positief is en dat betekent dat hij morgen niet naar Nederland kan vliegen. „Dat betekent dat jij ook hier moet blijven,” snauwt hij. „Iemand moet tenslotte voor me zorgen. Ik kan niet eens zelf eten halen!”

„Er is ook roomservice,” snauw ik terug. „Het is je eigen schuld dat je nog niet volledig bent gevaccineerd. En ja, ik weet dat je dan alsnog corona kunt krijgen, maar de kans is wel een stuk kleiner. Ik ga morgen gewoon naar huis, naar mijn kind. Beterschap. Moet ik de productie bellen dat je maandag niet op de set kunt komen of doe je dat zelf?”

„Laura, als je dát doet, ontsla ik je op staande voet. Dan neem ik een andere manager,” sist Jamie. „Samen uit, samen thuis.” Ik schrik. Ik ken Jamie goed genoeg om te weten dat hij het meent. Als ik nu naar huis ga, ben ik mijn baan kwijt. Maar ik wil Ella ook geen dag langer meer missen. Voor wie moet ik nu kiezen? Ga ik voor mijn baan of mijn kind?

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf