THE STRINGPOINT GROUP

’Hij streelt me net zo lang tot ik het uitschreeuw’

Donderdag

Ik heb de oorbellen van Josien zorgvuldig verstopt als Mark bij me langskomt. Ik moet een manier bedenken om die oorbellen weer aan hem terug te geven, maar ik wil ze eerst nog even in tijdens een exclusief diner waar ik met Jamie naar toe ga volgende week. En daarna leg ik ze wel een keer in Marks auto of zo.

Zodra Mark binnen is, begint hij er over te zeuren. „Ik weet dat je een hekel hebt aan mijn vrouw”, zegt hij. „Maar jij bent naast de werkster de enige die in onze slaapkamer is geweest. Zoals ik al aangaf, heeft Josien ze nog van haar oma geërfd en zijn ze duizenden euro’s waard. Weet je echt zeker dat je ze nergens hebt gezien?”

Ik werp tegen dat er vast ook wel andere mensen in die slaapkamer komen, zoals vriendinnetjes van Isa en Evy. „Misschien heeft Josien ook wel een minnaar”, grap ik, maar ik geloof niet dat Mark dat echt een leuke opmerking vindt. Dan vraagt hij of ik misschien iets voor hem kan regelen. Isa is een fan van Jamie. Misschien een handtekening of zo? Ik knik vaag. Natuurlijk kan dat, maar ik heb geen zin om het met Mark over Jamie te hebben.

„Ik heb trouwens een cadeautje voor je meegenomen”, zegt Mark. Hij reikt me een zwaar pakje aan. Zou ik dan eindelijk ook een mooi sieraad van hem krijgen? Opgewonden open ik het. En dan schrik ik. Het is een glimmend paar handboeien. Dit had ik eigenlijk niet van Mark verwacht, maar spannend vind ik het wel.

„Ik wil dat je volledig aan me overgeleverd bent”, gromt Mark. „Kleed je maar uit en ga op je knieën op bed zitten.” Gehoorzaam doe ik wat hij zegt. Ik steek mijn armen naar achteren en hij klikt de handboeien vast. Ik zucht van genot. Hoe kan een feministische vrouw als ik dit nu zo lekker vinden? Mark laat zijn handen over de achterkant van mijn lichaam glijden, spreidt mijn benen en streelt me dan net zo lang tot ik het uitschreeuw.

„Je bent van mij”, zegt hij. „Helemaal van mij.” En dan hoor ik hoe hij zijn broek openritst en voel hoe hij me inderdaad tot de zijne maakt. Hij neemt me hard en snel en ik vind het heerlijk. En ik geniet er nog meer van als hij mijn handboeien afdoet en ik later in zijn armen lig uit te blazen. Daarom baal ik ervan als hij na vijf minuten op zijn horloge kijkt en zegt dat hij weg moet. Bah. Altijd hetzelfde verhaal. Ik houd die oorbellen nog even.

Maandag

Wankelend stap ik uit de taxi die Jamie en mij naar het hotel brengt waar het diner wordt gehouden. Ik ben na al die maanden thuiswerken helemaal niet meer gewend om op hakken te lopen. Ik heb een nieuw jurkje aan, mijn haar is gedaan en ik voel me eigenlijk heel goed. Ik voel nog even aan de oorbellen van Josien. Ze staan me waanzinnig. En dan… een rode loper. Fotografen. Daar heb ik echt totaal niet op gerekend.

„Ga jij maar alleen over die loper”, zeg ik tegen Jamie. „Je fans moeten denken dat je single bent.” Pas als Jamie naar binnen is, ga ik, terwijl ik mijn mondkapje angstvallig ophoud. Mijn vriend Martijn van de Story staat tussen de fotografen. Hij vraagt of er al meer is tussen Jamie en mij dan alleen vriendschap, wat ik vanzelfsprekend keihard ontken.

Binnen zijn er gelukkig geen fotografen voor zover ik kan zien. Gelukkig. Dan kan ik de oorbellen inhouden. Nina, Jamies tegenspeelster, is er ook. Ze is knap, blond en sprankelend en ze kan haar ogen niet van hem afhouden. Ik merk dat ik dat niet leuk vind. Belachelijk. Waarom zou ik jaloers zijn? Ik heb Mark toch? Maar Jamie vindt die aandacht ook wel plezierig, merk ik. Hij zit constant met Nina te kletsen en ik zit er een beetje voor spek en bonen bij.

Als het diner eindelijk is afgelopen, vraagt Nina of we nog even met een groepje mee gaan naar het café. Eigenlijk heb ik geen zin, maar Jamie wil wel, dus sluit ik toch maar aan. Nina bestelt gin tonics, die Jamie en zij pijlsnel achterover slaan. Ik maak me zorgen. Jamie moet morgenochtend weer vroeg op de set staan en ik wil niet dat hij zijn carrière op het spel zet. Dus ik stel voor dat we naar huis gaan.

„Ga jíj maar naar huis, ouwe taartendoos”, zegt Nina met dubbele tong tegen mij. „Dan blijven wij nog lekker even hier.” Ik ben beledigd. Nina is hooguit vijf jaar jonger dan ik. Ik zeg dat ze haar grote smoel moet houden en dan wordt Nina kwaad. „Ben jij soms Jamies moeder? Nee? Het is een volwassen man, hoor. Hij heeft geen babysit nodig.” Ze begint me richting de deur te duwen.

Ik verlies mijn zelfbeheersing en geef Nina een klap. Nina trekt aan mijn haar en voor ik het weet, liggen we rollebollend over de vloer van het café. Tot Jamie ons uit elkaar haalt. „Doe even rustig dames”, zegt hij. „En Laura heeft gelijk: we moeten allemaal vroeg weer op. Nina, jou zie ik morgen en Laura, jou breng ik even naar huis.” Hij trekt me mee naar buiten en voor ik het weet, zit ik met hem in een Uber.

Na een kwartiertje zijn we thuis. Jamie wil meteen douchen, maar ik haal eerst mijn make-up eraf. En dan zie ik het in. Shit! Ik ben één van Josiens dure oorbellen kwijtgeraakt. Help. Wat nu?!

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf