THE STRINGPOINT GROUP

’Ik wil mijn zwager helemaal gek van verlangen maken’

Vrijdag

Dragan en Isa staan samen in de deuropening. „Wat doe je daar”, vraagt Dragan. Ik stamel dat ik op zoek ben naar de ring van mijn moeder. Die blijkt Isa gestolen te hebben en vervolgens aan haar eigen moeder te hebben gegeven. „Je dacht dat ik hem had gejat hè”, zegt Dragan minachtend. „Racist.”

Isa kijkt woedend en verdrietig tegelijk. „Ik dacht dat het weer goed ging tussen mijn vader en moeder, maar jij zit gewoon weer achter hem aan. Hoe vies denk je dat het voor mij is dat jij hier in hun bed ligt? Vuile slet.” Ze komt een paar stappen dichterbij. „Ik weet het goed gemaakt. Jij legt nu die ring terug. Ik zeg niks tegen mijn moeder over jou en jij zegt niet tegen mijn vader dat ik je moeders sieraden heb gestolen.” Ik leg de ring terug en dan verdwijnt het stel gelukkig.

Mark is eindelijk klaar met douchen en heeft niets van alle consternatie gemerkt. „Wil jij niet douchen”, zegt hij, maar ik wil eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk weg. Ik ben helemaal geen racist en ik maak me gewoon vreselijk veel zorgen over Isa en haar gokverslaving. Het stoort me ook dat hij niks over dinsdag heeft gezegd. Hij zal mijn verjaardag toch niet zijn vergeten? Ik heb al aan mijn moeder gevraagd of ze op Ella wil passen.

Dinsdag

’Gefeliciteerd schoonheid,’ appt Mark. ’Hoe oud ben je nu ook alweer? Ik heb om half 8 gereserveerd in het Hilton. Tot vanavond!’ Mijn hemel. Hij vergeet mijn leeftijd gewoon en hij neemt ook de moeite niet om iets bijzonders te verzinnen. Ik antwoord niet. Jemig, ik ben nu al 35 geworden. Als ik nog een kind wil, moet ik opschieten. Mijn vruchtbare jaren vliegen voorbij. Maar laat ik me daar nu niet druk over maken. Misschien moet ik gewoon blij zijn dat Mark en ik elkaar vanavond kunnen zien.

De dag vliegt voorbij. Ik ben lekker vrij en ga lunchen met mijn moeder en Ella. Nog maar een half jaar en dan gaat zij ook al naar school. Ze vraagt of ik nog een feestje ga geven, maar ik schud mijn hoofd. „Zaterdag is die reünie van de middelbare school”, zeg ik. „Ik sla dit jaar over.” Hm. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn verjaardag niet echt ga vieren. Ik vind het best ongezellig. Hopelijk maakt het etentje vanavond alles goed.

Zodra ik weer thuis ben, gaat de bel. Ik ben alleen, mijn moeder heeft Ella meegenomen naar de supermarkt. Mijn zwager Maarten staat voor de deur met een gigantische bos rozen. „Het zijn er 35”, glimlacht hij. „Ik was in de buurt en dacht: kom, ik ga even langs. Mag ik binnenkomen?” Mijn hart roffelt in mijn borst. Waarom maakt Maarten nu wel zo’n gebaar en Mark niet? Ik vraag of hij een stukje taart wil en hij zegt ja.

We zitten naast elkaar op de bank. Er zit slagroom op zijn lip. Het liefst zou ik de slagroom van zijn lip likken. Ik staar onafgebroken naar zijn mond. Maarten grijnst. Met zijn tong likt hij de slagroom weg. „Laura”, zegt hij langzaam. „Waarom geef je niet gewoon toe dat je me wil?” Ik schrik. Ja ik wil hem. Ik wil zijn mond likken en nog een heleboel andere verboden dingen met hem doen. Er fladdert iets in mijn onderbuik. Mijn tepels worden hard van verlangen.

Ik wil weten hoe de lippen van mijn zwager voelen. Ik wil weten hoe zijn tong smaakt. Ik wil hem naakt zien. Ik wil weten hoe hij me zal beminnen. Ik wil horen hoe hij mijn naam schreeuwt als hij klaarkomt. Ik wil mijn zwager helemaal gek van verlangen maken. Naar mij. Maar nee. Het kan niet. Het is de man van mijn zus. En bovendien: Ella en mijn moeder kunnen elk moment terugkomen. Dus ik sta op en zeg: „Nee, Maarten. Dat gaan we niet doen. Maar toch bedankt voor de bloemen.”

En dan is het eindelijk 7 uur. Ik sta in vol ornaat klaar in een heel sexy jurkje, met opgestoken haar en op torenhoge hakken. Het is jammer dat Mark geen nieuw restaurant heeft uitgezocht, maar aan de andere kant verheug ik me er wel erg op om de hele avond met hem door te brengen. Dan piept mijn telefoon. Een appje van Mark! ’Sorry Laura, het feest gaat niet door,’ staat er. ’Er is iets met Isa. We moeten nú naar het politiebureau.’

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf