THE STRINGPOINT GROUP

’Ik voel handen en monden over mijn hele lichaam’

Maandag

Ik staar naar mijn foto. Je ziet niet echt dat ik het ben, behalve als je mij heel goed kent. Toch bekruipt mij een heel onbehaaglijk gevoel. Hij heeft minstens 20 foto’s van me gemaakt. Wat gaat hij daar dan mee doen? Gelukkig hebben we wel veilige seks gehad. Hugo voert het credo ’in elk stadje een ander schatje’ wel heel letterlijk uit tenslotte. Er zit niks anders op dan hem te bellen. Opgewekt neemt hij op. „Laura”, galmt hij met een vet Spaans accent. „Wat leuk dat je belt. Zullen we nog eens afspreken?”

„Nou”, zeg ik zuur. „Ik zag net mijn foto op jouw Insta voorbijkomen. Kun je die weghalen? En mijn andere foto’s weggooien?” Hugo begint smakelijk te lachen. „Tuurlijk, cara, als jij dat vervelend vindt, doe ik dat. Maar ik zou het heel leuk vinden om je nog een keertje te zien. Ik blijf nog tot zaterdag in Amsterdam. Zullen we ergens een hapje gaan eten?” Ik denk na. Op donderdagavond ben ik altijd kinderloos. En ach, ik heb toch niks te verliezen. Dus ik stem toe en stel een leuk eetcafé in de buurt van zijn hostel voor.

Donderdag

Jos, mijn baas, is een weekendje weg met mijn moeder, wandelen in de Ardennen. Ik merk dat ik er behoorlijk veel moeite mee heb. Bovendien: mijn 65-jarige moeder die wandelingen door heuvels maakt? En misschien wel in een kano moet gaan zitten? Ik kan me er niks bij voorstellen. Maar goed, het betekent dat ik de komende vier dagen volledig verantwoordelijk voor de sportschool ben. Spannend!

Als ik binnenkom, krijg ik een appje van Mark. ’Schoonheid, hoe gaat het? Zien we elkaar vanavond?’ Even voel ik me schuldig, omdat ik al met Hugo heb afgesproken. Maar aan de andere kant: hij is getrouwd en ik niet. Dus app ik terug dat ik helaas al andere plannen heb. Dan piept mijn telefoon weer. Het is Suzanne die vanochtend twee yogalessen moet geven. Ze heeft corona en kan dus niet komen. Shit. Hoe regel ik vervanging binnen een uur?

Dat lukt dus niet. Ik bel allerlei mensen, maar niemand heeft tijd. „Misschien moeten jullie eens wat beter betalen”, snauwt een instructrice door de telefoon. Ik zet meteen in de app dat de lessen vanmorgen helaas vervallen, maar krijg toch een aantal woedende sporters aan de balie. Het zweet breekt me uit. Had ik nu zelf maar wat certificaten gehaald zodat ik lessen kan overnemen. Ik geef alle klagers een bon voor een gratis saunabezoek en neem me voor met Jos te gaan praten.

Ik ben blij als het avond is en ik naar Amsterdam Oost kan fietsen. Het eetcafé is in de Watergraafsmeer, vlakbij het huis van Mark. Ik hoop maar niet dat ik hem tegenkom als ik met Hugo ben. Ik was eigenlijk van plan om Hugo boos toe te spreken, maar hij is niet alleen. Hij heeft een zo mogelijk nog knappere vriend meegenomen. Die staat op om mij een kus op de wang te geven en stelt zich voor als Mateo. Ik word rood. Desalniettemin steek ik mijn hand uit naar Hugo en zeg dat ik zijn telefoon wil. „Geef me je toegangscode”, zeg ik.

Tot mijn opluchting geeft hij die inderdaad. Ik verwijder al mijn foto’s en zorg ook dat ze uit de prullenbak zijn verdwenen. We bestellen wat te eten, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Ik prik wat in mijn salade, terwijl ik voel hoe Mateo onafgebroken naar me staart. Het is heel spannend om hier met deze twee knappe Argentijnen te zitten, terwijl de sfeer tussen ons steeds broeieriger wordt. Ondertussen ben ik steeds bang dat Mark binnenkomt, terwijl ik weet dat zo’n eetcafé eigenlijk veel te min voor hem is.

„Volgens mij is het tijd om naar ons hostel te gaan”, zegt Hugo als we hebben afgerekend. „Ik kan niet wachten tot ik je mag aanraken en volgens mij denkt Mateo er net zo over. We delen wel eens vaker een vrouw.” Als we in de hotelkamer zijn, trekt Hugo meteen de gordijnen dicht. Dan slaat hij zijn armen om me heen. Hij kust me. Zijn tong glijdt naar binnen. Dan doet Mateo hetzelfde. „Je smaakt heerlijk”, zegt hij.

Ik trek mijn bloes en mijn spijkerbroek uit en Hugo en Mateo doen hetzelfde. „Geen foto’s”, zeg ik waarschuwend en Hugo grijnst. Mateo draagt geen onderbroek. Hij heeft zo’n grote penis dat ik betwijfel of die ooit gaat passen. En of het nu door de wijn komt die ik heb gedronken of alles wat er nu gebeurt, vanaf dat moment kom ik in een wervelwind van emoties terecht. Ik voel de handen en monden van de mannen over mijn hele lichaam. Alles draait om mij. En dan is er niets anders meer dan genot.

Pas om 11 uur ’s avonds zit ik weer op de fiets. Ik kijk op mijn telefoon. Gelukkig geen berichten vanuit de sportschool. En dan zie ik ineens een bekend figuurtje lopen. Het is Isa, de dochter van Mark. Ze schrikt als ze me ziet en doet meteen haar capuchon op. Maar het is te laat. Ik heb al gezien dat ze de diamanten oorbellen van mijn moeder draagt. Huh? Hoe komt ze dáár nu aan?!

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf