THE STRINGPOINT GROUP

’Het idee dat mijn zwager me in allerlei standjes neemt, windt me ongelooflijk op’

Donderdag

Ik ren naar beneden. Mijn moeder ligt op de grond. Ze is duidelijk gevallen. Maar wat me nog veel meer zorgen baart, is dat haar mond scheef hangt en ze een beetje onduidelijk spreekt. „Ik was duizelig”, lispelt ze. „Au, mijn hoofd.”

Ze probeert op te staan. Gelukkig heb ik net een cursus bij de sportschool gehad waarin ik heb geleerd de symptomen van een herseninfarct te herkennen. Dit lijkt er angstvallig veel op. Ik zeg tegen mijn moeder dat ze stil moet blijven liggen. Gelukkig is Ella bij Linda. Ik bel 112 en binnen een half uur zijn we in het ziekenhuis.

Pas als we daar zijn aangekomen, kom ik op het idee om mijn zus te bellen. Die is er binnen een half uur, mét mijn zwager Maarten. Terwijl mijn moeder wordt onderzocht, begint Frederique tegen me te snauwen. „Waarom heb je ons niet meteen gebeld? Maarten is nota bene arts!”

Maar ze vindt wel dat mama vannacht niet alleen kan blijven en dat ik maar een paar dagen vrij moet nemen. „Iedereen kan jou vervangen bij de sportschool. Maar mij niet. Ik heb een paar belangrijke zaken lopen en morgen een zitting. Dus…”

Vrijdag

Met mijn moeder lijkt niets meer aan de hand. „Waarschijnlijk een TIA”, zegt de arts. Dus nu ben ik weer in het ziekenhuis, omdat ze door de ’TIA-straat’ moet. Ze krijgt het ene onderzoek na het andere: er wordt bloed geprikt, een hartfilmpje gemaakt, een EEG en nog veel meer. Ik ben eigenlijk heel boos op Frederique dat zij haar werk voor laat gaan en zichzelf zo belangrijk vindt. En ik voel me super alleen. Had ik maar een vriendje met wie ik dit alles kon delen.

Het was inderdaad een TIA. Na een paar uur staan we dus met een hele batterij aan pillen zoals bloeddrukverlagers, cholesterolremmers en bloedverdunners weer buiten. Mijn moeder grijpt mijn arm stevig beet.

Ik bel Jos om te zeggen dat ik de komende dagen niet kan komen werken, omdat mijn moeder niet alleen durft te blijven. „Ik kan zaterdag en maandag wel iemand anders regelen, maar dinsdag heb ik een probleem”, zegt hij. „Ik hoop dat je dan weer kan komen werken.” Hm. Dat hoop ik ook.

Maandag

Ik vlieg bijna tegen het plafond van frustratie. Mijn moeder ontpopt zich als een zeer veeleisende patiënte, die mij als een soort bediende beschouwt. Ik moet haar voortdurend voorzien van lekkere hapjes en drankjes. Ze vraagt om roze koeken en gebakken eieren.

„Mam, je bloeddruk en cholesterol waren veel te hoog”, zeg ik. „Je hebt net een TIA gehad. Het lijkt me beter als je gezond gaat eten.” Mijn moeder wordt boos en zegt dat ik haar als een klein kind behandel. Dan gaat tot mijn opluchting de bel. Mijn zwager Maarten staat met een grote bos bloemen op de stoep. Mijn moeder straalt van oor tot oor; ze is dol op haar knappe schoonzoon, die ook nog eens dokter is.

Na een half uurtje zegt mijn moeder dat ze moe is en even wil gaan liggen. Maarten kijkt me aan. „Zullen we anders nog even bij jou thuis koffie gaan drinken”, zegt hij. „Je ziet eruit alsof je wel een oppeppertje kunt gebruiken.” Ik twijfel. Ik weet dat het niet verstandig is, aan de andere kant baal ik er nog steeds enorm van dat Frederique alle zorg voor mama op mij schuift, omdat haar baan als advocate belangrijker zou zijn dan die van mij op de sportschool.

En dus zitten mijn zwager en ik even later een beetje ongemakkelijk naast elkaar. Ik heb geen idee wat hij nu eigenlijk wil. Zal hij me gaan zoenen of niet? Hij buigt zich naar me toe. Zijn lippen strijken langs mijn oor. „Het liefst wil ik dat je bovenop me gaat liggen”, fluistert hij. „Of onder me, dat maakt niet uit. Als ik maar urenlang met je kan vrijen.” Ik sluit mijn ogen. Het idee dat mijn zwager me in allerlei standjes neemt, windt me ongelooflijk op.

„Maar hé, ik wil geen misbruik maken van de situatie”, zegt Maarten dan. „Je moeder is ziek en heeft je nodig. En jij bent overstuur. Bovendien verwacht ik dat mijn vrouw hier elk moment op de stoep kan staan. Dus ik stel voor dat we dit een andere keer doen. Als we door niets en niemand gestoord kunnen worden.” Mijn zwager pakt mijn kin beet en kust me hard en dwingend. Dan staat hij op en vertrekt, mij in verwarring achterlatend.

Ineens realiseer ik me dat het morgen al dinsdag is en ik nog steeds geen oplossing heb gevonden voor mijn moeder. Ik aarzel en bel Isa dan. Het is al bijna vakantie, misschien is het niet erg als ze een schooldagje mist. „Geen probleem”, zegt die. „Ik kan morgen, hoor! Zal ik Ella dan extra vroeg van het kinderdagverblijf halen? Dat vindt ze vast gezellig.” Opgelucht zeg ik ja. Morgen ben ik sowieso vrij en Ella is donderdag en vrijdag bij Linda. Misschien kan mijn moeder dan weer een paar uurtjes alleen zijn.

Dinsdag

Ik heb heerlijk gewerkt. Het was echt fijn om weer lekker aan de slag te zijn. Opgewekt fiets ik om 5 uur naar huis. Daar vind ik Isa met mijn moeder, mijn dochter én haar vriendje Dragan rondom de keukentafel. Ze doen een spelletje en het ziet er allemaal heel gezellig uit. Ik stel voor dat ik voor iedereen ga koken, maar Isa zegt dat haar ouders op haar rekenen. Prima. Na het eten zegt mijn moeder dat ik nu wel weer naar mijn eigen huis kan. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen.

Om 9 uur ’s avonds gaat de bel. Wie zou dat zijn? Mijn zwager die zich heeft bedacht? Maar nee, het is mijn ex-minnaar Mark. Groot en imposant staat hij in de deuropening. „Ik ben gebeld door school”, zegt hij bars. „Ik hoorde van Isa dat ze van jou op je moeder moest passen, omdat jij moest werken. Waar ben je mee bezig, Laura? Je laat mijn dochter spijbelen om jouw problemen op te lossen? Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd?!”

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf