THE STRINGPOINT GROUP

’Ga ik me weer laten verleiden door mijn zwager?’

Vrijdag

Zodra Foppe weg is, ga ik op internet zoeken wat voor pillen hij me heeft gegeven. Hm, anabole steroïden. Vandaar dat Foppe zo gespierd is. Ik vind één artikel van de Belgische overheid waarin staat dat de middelen gevaarlijk en illegaal zijn. Maar ik zie ook artikelen waarin staat dat een lage dosis helemaal geen kwaad kan en dat het gebruik ervan een veilige manier is om snel spieren te kweken en dat je – als je veel traint – vetmassa verliest en spiermassa kweekt.

Zaterdag

Mijn zus komt me al vroeg ophalen om naar het Familie Opstellingen-weekend te gaan. „Waarom moet ik eigenlijk mee”, zeg ik. „Ik heb er helemaal geen zin in.” Frédérique begint omstandig uit te leggen dat het haar goed lijkt als we onze band versterken, dat ze nogal wat dingen heeft uit te zoeken en dat ze de plotselinge dood van onze vader niet goed heeft verwerkt. Ik zucht. Dat gezeur altijd van dat mens.

Er zijn wel zo’n 60 deelnemers die blijkbaar allemaal wat uit te zoeken hebben. Het merendeel is vrouw en minstens 50+. We zitten in een soort kampeerboerderij en ik deel een stapelbed met mijn zus. Dat doet me wel meteen aan vroeger denken. De bebaarde begeleiders heten Joep en Peter-Jan. We doen eerst een kennismakingsrondje in een kring en gaan dan eindelijk aan de slag.

„Wie wil er werken”, vraagt Joep en een groot aantal mensen steekt een hand op, waaronder Frédérique. Ze wordt nog uitgekozen ook. „Wat kunnen we voor je doen? Wat wil je uit dit weekend halen?” Ik wil het niet horen. Ik wil maar één ding en dat is hard wegrennen, omdat ik voel dat er verwijten mijn kant op zullen komen, zeker als Frédérique aangeeft dat haar dominante zusje vroeger thuis alle aandacht opeiste en zij niet werd gezien.

Vervolgens moet ze drie ’represtanten’ uitkiezen, die haar vader en moeder en mij uitbeelden. Ik wil gillen dat dit niet kan, omdat ik er zelf bij zit, maar ik blijf verstijfd aan mijn stoel geplakt. Het duurt voor mijn gevoel uren en het is een enorme vertekening van de werkelijkheid. De aandacht ging juist altijd naar mijn brave oudere zus die het VWO met twee vingers in haar neus afrondde en daarna rechten ging studeren, terwijl ik nergens voor deugde.

Het gaat maar door. Mijn zus huilt tranen met tuiten, ik herken me totaal niet in het gedrag van de vrouw die mij uitbeeldt en als ze dan ook nog beweert dat ik achter haar echtgenoot aan zit, is voor mij de maat vol. „Waarom moest ik eigenlijk met je mee”, vraag ik als het eindelijk lunchpauze is. Om mij voor een volle groep voor schut te zetten? We hadden dit gesprek toch gewoon ook onder vier ogen kunnen voeren? Maar als mijn zus aangeeft dat dit voor haar beter werkt, heb ik er echt genoeg van. „Ik ga naar huis”, zeg ik. „Ik word hier alleen maar heel boos van.”

Dan wordt mijn zus ook kwaad. Ze trekt me mee naar de gang en verwijt me dat het wéér alleen over mij gaat. Ik haal mijn schouders op, loop naar de slaapkamer, pak mijn spullen en ga op zoek naar de dichtstbijzijnde bushalte. En ik ben nog geen half uur onderweg als ik een appje krijg van mijn zwager. ’Ik hoorde dat je boos bent weggegaan. Wil je er over praten?’

Ik aarzel. Een van de problemen die er tussen Frédérique en mij spelen, is dat haar man en ik elkaar wel heel erg leuk vinden. Maar tot nu toe kwam initiatief steeds vanuit hem. Aan de andere kant heb ik inderdaad behoefte om er het er met iemand over te hebben die ons allebei goed kent. Ik stel hem voor om samen naar een eetcafé in mijn buurt te gaan. Dan kunnen we praten zonder dat ik de kans loop dat hij aan me gaat zitten.

Een paar uur later zit ik tegenover Maarten. „De hamburgers hier zijn goddelijk.” Ik aarzel. Dit past zo niet in mijn nieuwe regime. Maar ik heb wel enorme honger, dus ik ga toch voor de bijl. En Maarten heeft gelijk, deze sappige burger ís verrukkelijk. Ik kijk hem aan en vraag hoe schadelijk anabole steroïden zijn. Hij lacht. „Nou ja, ze zijn niet voor niets verboden. Ik zou er niet aan beginnen als ik jou was. Bovendien heb jij dat helemaal niet nodig; je bent heerlijk zoals je bent.”

De avond vliegt voorbij. Maarten loopt tegen dezelfde dingen aan als ik, zegt hij: dat Frédérique zo star is, dat alles volgens haar regeltjes moet en dat hij af en toe gek van haar wordt. Dan stelt hij me voor om samen naar mijn huis te lopen. Ik aarzel. Ga ik me weer laten verleiden door mijn zwager? „Je mag met me mee naar boven, maar je mag me niet aanraken”, zeg ik dan.

Als Maarten op mijn bank zit, denk ik daar toch anders over. Hij is zó lekker. En ach, wat kan het mij ook allemaal schelen. Mijn zus behandelt mij slecht, dus ik kan hetzelfde bij haar doen. Ik ga naast Maarten op de bank zitten. Ik leun naar hem toe en leg mijn hand vol op zijn kruis. Ik open de knoopjes van mijn bloesje en kijk zo verleidelijk mogelijk naar hem. Maar hij doet niks. „Wat is er? Frédérique zit aan de andere kant van het land. Die merkt hier niks van.” Ik ga nog wat dichter tegen hem aan zitten. „Oeh, ik wil zó graag de man van mijn zus bespringen.”

„Nee”, zegt Maarten. „Net zei je nog dat ik je niet mocht aanraken. En ik denk inderdaad dat we beter geen dingen kunnen doen waar we spijt van krijgen.” Hij staat op en geeft me een kus op mijn wang. Dan is hij weg. En ik voel me toch wel een beetje afgewezen.

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf