THE STRINGPOINT GROUP

’Ik denk helemaal nergens meer aan als hij mijn slipje opzij schuift’

Dinsdag

Het is Valentijnsdag. Ik denk aan de gigantische bos bloemen en sieraden die Mark me altijd gaf. De hele dag check ik mijn telefoon, maar er gebeurt niks. Misschien dat Foppe me wel gaat verrassen. Om het lot een handje te helpen, ga ik aan het einde van de dag naar de sportschool waar hij werkt. Ik trek voor de gelegenheid een sexy kanten lingeriesetje aan. Foppe kijkt blij verrast als hij me ziet. „Wat goed dat je er bent”, zegt hij. „Zullen we een nieuwe meting doen?”

Ik ben een beetje teleurgesteld. Waar zijn de bloemen? De bonbons? De mooie ring? Maar ik zet een glimlach op. „Ik weet iets veel leukers”, zeg ik. „Ik heb iets heel spannends aan dat er om smeekt te worden uitgetrokken. Dus als je klaar bent, kunnen we beter naar jouw huis gaan.” Foppe kijkt verrast. Oké, het is duidelijk dat hij niks speciaals heeft gepland voor vandaag. Tja. Ik weet eigenlijk wel dat Foppe alles behalve romantisch is.

Hij is onder de indruk van mijn nieuwe lingerie en ik skip in mijn hoofd die hele stomme Valentijnsdag als hij mijn beha losmaakt en zachtjes aan mijn tepels zuigt. Ik denk helemaal nergens meer aan als hij mijn slipje opzij schuift en twee vingers naar binnen brengt. En ik vergeet alles als hij me vraagt om op zijn gezicht komen zitten. Ik voel zijn tong overal. Het is heerlijk en ik krijg in een oogwenk een heerlijk orgasme.

Ik steek mijn hand uit om aan zijn erectie te voelen, maar die is er niet. Ik streel hem, maar er gebeurt niets. Ik schrik ervan. Zou Foppe me niet meer aantrekkelijk vinden? Voorzichtig vraag ik hem of er iets aan de hand is en of ik iets verkeerds heb gedaan of gezegd. Foppe schudt zijn hoofd. „Nee hoor”, zegt hij. „Ik vind je beeldschoon. Het ligt niet aan jou. Door het personeelstekort is het gewoon heel druk. Dus als je nog iemand weet die een baan achter de receptie zoekt, hoor ik het graag.”

Woensdag

Ik heb nog steeds een slecht humeur. Vanwege het ontbreken van een erectie bij Foppe, omdat ik toch teleurgesteld ben dat Mark helemaal niets van zich heeft laten horen én omdat ik de bodem van mijn betaalrekening in zicht zie komen. Dat betekent dat ik van mijn spaargeld moet gaan leven – waar bijna niks meer van over is – of dat ik naar het UWV moet voor een uitkering. Ik besluit om met Ella bij mijn zus te gaan lunchen, dat spaart ook weer boodschappen uit.

„Ik weet niks van social media”, zegt Frederique, als we bij haar aan tafel zitten. Mijn knappe zwager is er niet. Aan de ene kant is dat een opluchting, aan de andere kant vind ik zijn aandacht altijd wel leuk. Op tafel prijkt een enorme bos rode rozen. „Van Maarten, voor Valentijn”, zegt mijn zus. „Dat doet hij elk jaar. Lief hè?” Ik mompel dat ik het superlief vind, maar voel wel een steek van jaloezie in mijn buik.

„Maar goed, ik probeer dus te leven van influencen”, zeg ik. „Alleen blink ik nergens echt in uit. Ik ben niet echt goed met make-up of in bakken of woonstyling. En ik begon net wat succes te krijgen met de foto’s en filmpjes van Ella tot die nare Linda daar een stokje voor stak.” Ik blader door mijn telefoon tot ik bij de foto’s van Foppe ben. Mijn zus pakt mijn telefoon van me af.

„Wat heeft die man een goddelijk lichaam”, zegt ze. „Je hebt toch van die jongens die heel veel geld verdienen met Only Fans? Daar past hij zo tussen. Maar goed, wat ik al eerder tegen je zei: ga gewoon op zoek naar een baan. Desnoods parttime, zodat je daarnaast wat pr- en influence-dingen kan doen. Overigens vind ik eigenlijk dat je in therapie moet. Je bent zo ontzettend zoekende!”

Ik kijk haar een beetje verbluft aan. In therapie? Ik? Als ik ergens geen zin in heb, is het om met een onbekende urenlang over mezelf te gaan praten. Bovendien is het heel duur. „Ik wil het ook”, zegt Frederique. „Ik heb de onverwachte dood van papa nooit verwerkt en jij ook niet. Misschien kunnen we wel samen een keertje een workshop familieopstellingen doen. Lijkt je dat niet leuk? Komen we ook wat dichter bij elkaar.”

Vrijdag

Ik ben me aan het klaarmaken voor het feest van Pauline, als ik nog even terugdenk aan het gesprek met mijn zus. Als zij iets in haar hoofd heeft, moet het ook gebeuren, dus ik vrees dat ik binnenkort die familie-opstellingen moet doen. Maar er hangt wel een flink kostenplaatje aan. Gaat zij dat dan betalen? Meer tijd om na te denken heb ik niet, want Foppe staat voor de deur. Met de fiets natuurlijk. Polderglamour ten top om straks volledig verregend en verwaaid te arriveren.

Dat Pauline een feestje kan organiseren, wist ik al. De dj, de versieringen, de drankjes en hapjes, alles is perfect op elkaar afgestemd. Foppe ziet er gestroomlijnd uit in zijn pak, ik zie veel vrouwen – én mannen – naar hem kijken. „Komt Mark niet”, zeg ik nonchalant tegen Pauline als ik haar een kookboek dat ik toch dubbel had als cadeau overhandig. En ik vraag me af of zij wel iets van hem voor Valentijn heeft gekregen.

„Natuurlijk niet”, zegt ze. „Mark is op vrijdagavond thuis bij zijn vrouw. Hoewel?!” Ze kijkt naar de deur van het café en staat dan met een ruk op. „Daar is hij!” En inderdaad, zijn imposante gestalte vult de deuropening. Pauline rent naar voren om hem te begroeten. En dan vinden zijn ogen over alle hoofden heen de mijne.

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf